دو تا چیز هستن که تازه فهمیدم خیلی دلم میخوادشون.. خیلی.. دو تاشون هم خیلی خیلی دور از دسترسن.. یکیشون هست که انقدر خفنه که اون یکی رو هم درون خودش داره! یعنی حاضرم واسه شدنش هر کاری بکنم..
من هیچ وقت توی زندگیم نگفتم فقط و فقط باید یه مسیر خاص جلوی پام قرار بگیره. کلی پلن و مسیر مختلف توی ذهنمه که اگه هرکدومش نشد، کلی گزینه ی دیگه هست. حتی اگه هیچ کدوم اینا هم نشد توی اون موقعیتی که قرار میگیرم راهشو پیدا میکنم حتما. الانم همینه. کلی پلن مختلف واسه اینده تو ذهنمه.. ولی اگه اونی که میخوام بشه، همه چیز خیلی خیلی خیلی متفاوت خواهد بود..
یه بار اول دبیرستان بودم. اون موقع ها هنوز اوایلش بود و درسا بنظرمون سخت میومد. یکی از بچه ها میگفت اگه پزشکی قبول شیم فلان و بهمان. بهش گفتم فلانی، پزشکی خیلییی سخته.حداقلش اینه که ما معدلمون بیست شه، کنکور قبول شیم و ... اخه اصن بنظرت ممکنه ما معدلمون بیست شه یا مثلا شیمی و فلان درسو بیست شیم؟! اون سال و همه ی سالای بعدش معدلم بیست شد و کنکور هم قبول شدم. اون موقع ها فکرشم نمیکردم.. اون سالی که پشت کنکور بودمبودم یه بار از در دانشگاه فعلیم رد شدم و از ته ته قلبم گفتم خدایا یعنی میشه من یه روزی اینجا دانشجو باشم؟! و بالاخره شد! اون سال که درس میخوندم همش با خودم میگفتم خدایا من که دارم میخونم کاش فقط میشد واسه یه لحظه ببینم نتیجش چی میشه و سال بعد کجام، بعد به خوندن ادامه بدم😅. نتیجه از تصورات و رویاهام هم بهتر بود..
من همیشه همه ی همه ی تلاشمو کردم و نتیجه رو به خدا سپردم. و همیشه هم بهم ثابت کرده وقتایی که همه ی تلاشمو میکنم، نتیجه خیلی بهتر از رویاها و تصوراتم میشه حتی.. الانم دارم از توی قلبم پر پر میزنم واسه دونستن اینکه یعنی ممکنه چند سال بعد بشه یا نه. ولی اینم میدونم که تنها کاری که باید بکنم اینه که با همه ی توان تلاش کنم.. مطمئنا اون چیزی که واسه ی من بهترینه واسم رقم میخوره..
بهترین نکته ی زندگیم اینه که با مدل زندگی کردن و لایف استایل خودم عشق میکنم. مهم نیست کی چی میگه و چیکار میکنه، من عاشق مدل زندگی کردنمم. عاشق رویاهامم که شبیه رویاهای بقیه نیست، تلاش کردنایی که شبیه تلاشای بقیه نیست، عقایدی که مثل دیگزان نیست. متفاوت بودنش مهم نیست. مهم اینه که شبیه بقیه نبودن منو وادار نکرده شبیهشون بشم..
