تماما مخصوص

باورم نمیشه ۹۷ هم داره به همین سرعت و سادگی تموم میشه. امسال هیچ اتفاق خیلی خاص و متفاوتی واسم نداشت ولی سال خوبی بود. همه چیز روی یه روال منطقی و منظم بود. الان داشتم میدیدم ۱۰۸ تا کتاب خوندم که از کیفیتشون هم بسیاااار راضیم. از نظر کیفی بهترین سال کتابخونیم بوده. فرانسم به یه حد خوب و قابل قبولی رسیده. امسال از نظر درسی هم سال خیلی خوبی بود. بهترین معدلای دوران دانشجوییم رو امسال داشتم. چندتا سفر رفتم. کلی فیلم خوب دیدم. رفاقتم با مهدی وارد فاز جدیدی شد و خاطره انگیز ترین روزای امسالم روزایی بوده که اومده اینجا و با هم گذروندیمشون. از نظر خانوادگی همه چیز در آرامش بود. امسال پوریا رو بالاخره بعد از چند سال دیدم. شادبهر رو دیدم. تونستم بازم برم نمایشگاه کتاب. از نظر دندونپزشکی کلی سال جذابی بود. اندو و ترمیمی و ثابت و ... یاد گرفتم. یه دست دندون واسه یه بیمار ساختم. بی حسی زدن یاد گرفتم! چند تا بیمار ترمیمی داشتم. کلی دندون اندو کردم. لحظات جذابی رو تو بخش تشخیص و رادیو گذروندم. کلی درس کشنده رو با نمره خوب پاس کردم. دکتر هوپ و دکتر رخساره  رو دیدم. رانندگی یاد گرفتم اگرچه گواهی نامه نگرفتم. این اخر سالی یه فصلنامه و یه ماهنامه ی خفن کشف کردم. امسال هیچکسی مطلقا توی زندگیم نبود و همه چی در امن و امان بود :))) امسال فکر کنم بالاخره خودمو بخشیدم و با خودم کنار اومدم. دیگه خودمو بابت چیزی سرزنش نمیکنم..

حالم خوبه و خداروشکر بابت سالی که درکل در آرامش گذشته. بدون چالش و خستگی و دغدغه نبوده قطعا ولی از یاداوریش حالم خوب میشه..

دلم نمیخواد روی نکات منفی امسال خیلی تمرکز کنم. ولی امسال نشد که گواهی ناممو بگیرم که ایشالا توی سال جدید. کلاسای سنتورمو بخاطر فشار سنگین ترم قبل رها کردم که ایشالا از تابستون. و کلی پول بی زبون هم تو حلق یه تراپیست بیخودی ریختم :| 

میخوام که سال جدید روی همین روند و روال پیش بره. فقط دو تا برنامه جدی واسش دارم که امیدوارم بشه که انجام بشن. 

۲۹ اسفند ۹۷

امروز بالاخره یه دندون هفت پایین نصیبم شد. از یه طرف دید و دسترسیش خیلی خوبه‌. از یه طرف ایزولاسیونش خیلیییی سخته چون زبون مریض مدام تکون میخوره و کف دهنش هم پر از بزاقه. خشک نگه داشتنش خیلی پردردسره.

امروز برعکس همیشه استادم کسی بود که مدام چک میکرد و بالای سرم میومد. دور از بیمار بهش گفتم من تا حالا بی حسی پایین نزدم. اومد بالای سرم، راهنمایی کرد تا زدمش. هم خیلی خوب گرفت هم مریض با اینکه خیلی میترسید اصلا اذیت نشد.

مرحله اول تراشو که دادم، چک کرد گفت خیلی خوبه. بعد نشست و پوسیدگیای عمیقو خودش برداشت. انقدرررر بهم برخورده بود که خدا میدونه. فکر کردم لابد کار من بد بوده. بعد دیدم واسه این اینکارو کرده که پوسیدگی خیلیییی عمیق بود و بسیار نزدیک به عصب. هر لحظه امکان اکسپوز داشت. و ضمنا میخواست پوسیدگیای خیلی عمیق دست نخورده بمونن. بعدش کف بندی و پر کردم. حتی کف بندی رو هم چک کرد. اخرش هم گفت عالی شده ^_^ و با اینکه استادیه که معمولا نمره زیاد نمیده ولی نمره ی خیلی خوبی بهم داد و کاملا هم راضی بود. چقدر خوشحالم ازینکه امروز استادم بود. شاید اگه یه نفر دیگه می بود انقدر خوب بی حسی فک پایین و یه سری نکات دیگه رو یاد نمیگرفتم و البته حتی امکان داشت اگه مثل هفته های قبل بهم سر نزنن، برسم به عصب.

مریض اولش خیلیییی میترسید. میگفت میشه جای آمپول ژل بزنید مثلا. یا خیلی سخت دهنشو باز میکرد. ولی اخرش کلی راضی بود و گفت تو بهترین دکتری هستی که تا حالا داشتم ^_^. با اینکه کلی وسط کار حرص خوردم از دستش ولی این حرفش خستگیامو شست و برد جدا..

خدایا شکرت بابت همه چی..

سیم ارتو رفت تو دستم. از یه سمت انگشتم رفت، ازون سمتش درومد :| بعد اومدم سیمو درارم، برعکس چرخوندمش، یهو دیدم سبم تا وسط تو دستمه! خالم یهو اومد دید، وحشت کرد و رفت عقب. بعد که درش اوردم فکر کردم خون نمیاد. یهو دیدم انگشتم پر خون شد. الانم هنوز انگشتم درد میکنه. این مسخره بازیای ارتو رو هم هنوز درست نکردم. فقط اینو میدونم که هیچ وقت به تخصص ارتو فکر هم نخواهم کرد! هرچقدر تئوریش جذابه، عملیش واسه من مسخرست.

این دیگه کاریه که مطمئنم هیچ وقت قرار نیست انجامش بدم. و اولین باره که فقط دلم میخواد هرجور که هست فقط تموم شه. ازین هفته تا هفته بعد که باید کارامو تحویل بدم فقط استرسشو دارم. خیلی بده جدا..

واقعا ادم تا توی هر بخشی نرفته نمیتونه درموردش نظر بده. قبلا چقدر ارتو بنظرم جذاب بود و الان چقدر دوست نداشتنی.. 

دو تا دندون شیش بالا سهم امروز من از ترمیمی بود😅. ترمیمای قبلیو خارج کردم، پوسیدگیای جدیدو تراش دادم و دوباره پر کردم. نمره کاملو هم گرفتم. حس خوبیه وقتی استاد گفت دیگه دندون دومو خودت تراش بده و پر کن و نیازی نیست من چک کنم. کلا خوبه که مرحله اول کارمو که میبینن اعتماد میکنن و دیگه بقیشو به خودم میسپرن.. امروز خودم پیشرفت خودمو حس کردم کاملا. دیگه از توی آینه کار کردم نه دید مستقیم. واسه پر کردن هم دیگه خیلی چیزا دستم اومده و اشتباهات قبلیو نداشتم.  حس‌خوبیه ^_^

کلا اینکه یونیت خودتو داری، ست خودتو میچینی، بیمارتو خودت منیج میکنی خیلی حس جالبیه. شاید همینم که من توی اندو افتادم و استادا بالای سرم نمیان و مستقل کار میکنم هم بد نباشه حتی..

وارد سال جدید که بشیم میشه هشت سال که از اون روزا گذشته. اون ۳۷ ساله میشه و من ۲۳ ساله. گاهی فکر میکنم یعنی الان بچه داره؟! 

دیلیت اکانت کردم و میخوام سیم کارتمو بسوزونم. به امید اینکه این بار دیگه واسه همیشه همه ی رشته های باقی مونده گسسته بشه.. کاش میشد یه روزایی رو از تاریخ حذف کرد. 

مسئله اون نیست. مسئله اون حسیه که داره از درون خودمو میخوره و اسمی واسش ندارم.. نفرت یا چی؟!

چند ساعته که یه سره خم شدم و با پلایر و سیم چین و انبردست و سیمای ارتو درگیرم تا کارای فردام تموم شه. انگشتام بریدن و حس میکنم کمرم دیگه هیچ وقت صاف نمیشه!

بازم هفت بالا و مریضی که دهن منو سرویس کرد و دهنشو اندازه ی گنجشک باز میکرد. رسما پدرم درومد. توربین که تو دهنش جا نمیشد، اصلا هم همکاری نمیکرد و همش وسطش دهنشو میبست. حتی وقتی دست من تو دهنش بود :|

بیمارم یه خانم میانسال افغان بود که خیلی خوش اخلاق بود ولی پدر منو دراورد.

تنها نکته مثبت قضیه این بود که بعد تزریق گفت من همیشه از امپول دندونپزشکی خیلی میترسم ولی الان اصلا احساسش نکردم. تراشمو هم خوب دادم.

ضخامت گلاس اینومر هم زیاد شد و هیچ جوره تراشیده نشد. کاش فقط ترمیمش فِیل نشه.

اه :|

هیولای کابوسام دوباره سر و کلش پیدا شده و دوباره همه تنم یخ کرده و دارم میلرزم..