درمورد این پست
خب راستش منم اون پستی که مد نظر ایشونه رو دیدم و موقع خوندنش این سوال واسم ایجاد شد که واقعا چرا؟! تصورات خیلی از بچه های پزشکی نسبت به دندون همونقدررر فانتزیه که تصور خیلی از مردم عامه و پشت کنکوریا از پزشکی. همونقدر شیک و فانتزی..
این چیزی که میگم درمورد دوره ی عمومیه و اصلا درمورد دوره ی رزیدنتی صحبت نمی کنم چون درمورد تخصصای مختلف کاملا متفاوته. درمورد اینکه بچه های پزشکی احتمالا درسای سنگین تری دارن یا حداقل از بچه های دندون بیشتر درس میخونن، اینو میتونم قبول کنم. ولی اینکه دندون بهشت برینه و همه توش دارن خودشونو باد میزنن و پزشکی وسط جهنمن دیگه واقعا زیاده رویه. یا تصور اینکه دندون کار عملیه پس همه دور هم خوشن و یه سری کار راحت و آبکی انجام میدن و کلا هم بهشون سخت نمیگذره. دیگه خداییش بی انصاف نباشیم. ترم پنج که پزشکیا هنوز دارن علوم پایه میخونن بچه های دندون توی پره کلینیکن. یک سال بعدش که بچه های پزشکی فیزیوپات هستن و همچنان درسای تئوری میخونن بچه های دندون مسئولیت بیمار باهاشونه. و خب بجز دوران اینترنی که یک سال، یک سال و نیم آخره، قبل از اون بچه های پزشکی کشیک آنچنانی ندارن. قطعا خیلی زیاد درس میخونن و زحمت میکشن ولی هیچ وقت مستقل مسئولیت یه بیمار باهاشون نیست. مسئولیت بیمار با اینترن و در اکثر مواقع رزیدنته. در صورتی که بچه های دندون از ترم شیش بیمار مستقل دارن که خودشون تنها مسئولشن و باید بابتش پاسخگو باشن. علاوه بر اون فشار فیزیکی ای که توی دندون وارد میشه چیزیه که یه پزشک با پنجاه سال تجربه هم ممکنه هرگز تجربش نکنه. من توی سال سه که هنوز اول راهه یه گردن درد و کمردردی رو دارم تجربه میکنم که واقعا حس میکنم تا اخر سال شیش هم با این وضعیت نمی تونم دوام بیارم. برخلاف اون تصوری که وجود داره و همه فکر میکنن توی دانشکده دندون همه نشستن دور هم و دارن خودشونو باد میزنن، واقعا دانشکده دندون پرتکاپو ترین جاییه که تا حالا دیدم. کسایی که هفت و نیم صبح کلاس اولشونه. و از هشت و نیم صبح تا عصر توی بخش و لابراتوار و پره کلینیک مدام درحال تکاپو و فعالیتن. هیچ ساعتی دانشکده رو خلوت یا آروم پیدا نمیکنید. هیچ کسی رو بیکار پیدا نمی کنید (البته که ادمای از زیر کار در رو همه جا پیدا میشن.)
واقعا این مسابقه ی رشته ی کی سخت تره و کی بدبخت تره رو درک نمیکنم. تلاش واسه نشون دادن اینکه فقط ماییم که سختی میکشیم و بقیه راحتن. هر رشته و شغل و موقعیتی سختیای خاص خودشو داره. من یه عالمه دوست پزشک دارم و واقعا همیشه شاهد همه ی تلاشا و زحمتاشون بودم و اصلا کیه که بتونه منکر باشه؟! ولی لطفا بی انصاف نباشیم. چشم بسته و بدون اطلاعات داشتن نظر ندیم. ما ها هیچ منتی روی هیچ کسی بابت رشته ای که انتخاب کردیم نداریم. نه روی همدیگه نه روی بیمارامون و نه روی هیچکس دیگه. از روی علاقه انتخاب کردیم و پای علاقمونم هستیم. سختیاشو هم به جون میخریم. ولی اینکه همدیگرو تخریب کنیم واقعا قشنگ نیست. فقط بی انصاف نباشیم. همین..
