تماما مخصوص

نکته ی اول اینکه ادرس وب بدون هیییچ دلیل خاصی عوض شده. در واقع تنها دلیلش اینه که دلم تنوع میخواست. ادرس و عنوان و اسم هم که از عباس معروفیه که رسما عاشقشم :)

و اما نکته ی دوم. فردا واسه اولین بار امتحان رانندگی دارم. هم آیین نامه و هم شهر. اما مشکل اینجاست که ازمون این اموزشگاه فقط شنبه ها صبحه و اگر قبول نشم دیگه نمیتونم امتحان بدم تا سال دیگه :| چون دیگه همش دانشگاهم. بیاید همگی دعا کنیم من شنبه جفتشو قبول شم :( حیفه این همه واسش زحمت کشیدم همش به فنا بره.. :( همش هم تقصیر این مربیه که تااااا میتونست لفتش داد. دوازده جلسه رو دو ماه لفتش داد :| 

الان همه چیزو خوب بلدم ولی اینو هم میدونم که جو و فضای امتحان کاملا متفاوته.. بعد تازه الان نمیتونم به خودم بگم افتادی هم مشکلی نیست..

من همه ی تلاشمو میکنم، این مدت هم همینطور بوده، دیگه نتیجه هرچی که شد اشکالی نداره :(

چطوری دلتون میاد وبلاگاتونو ول کنید و برید؟! مبدونید چه خاطره هایی توشونه؟! اولین باری که ناامید از نتایج کنکور یه وب ساختم هیچ وقت این روزارو تصور نمیکردم. کنکور قبول شدم، دانشگاه رفتم، سال یک، سال دو، سال سه و الان سال چهار.. کلی اتفاقای مختلفو تجربه کردم. چهار سال ازون روز گذشته و کلی اتفاق خوب و بدو از سر گذروندم.. دلم میخواد تا سال شیش اینجا بنویسم، دفاع، فارغ التحصبلی، طرح، رزیدنتی، کار، مطب و خدارو چه دیدی شاید اون اتفاقی که دلخواه منه و تو قلبمه.. حیف نیست روزای عمر ادم و تجربه هاش ثبت نشن؟! دلم لک زده واسه وبلاگ بازی اون سالا..

کاملا حس بی مصرفی میکنم. از من چه کاری برمیاد جز عین تراکتور کتاب خوندن که البته اون هم فعالیت مفید محسوب نمیشه.

از اینده میترسم. خیلی زیاد.. و خیلی خیلی هم بابتش استرس دارم. این اینده هم معناش از فردای هر روزه تا اخرین روز زندگیم.. میترسم شرمنده خودم بشم. میترسم ده سال دیگه زندگیم خیلی معمولی باشه.. از این شرایط ناپایدار کشور و همه چی با همه ی وجودم وحشت دارم.. خیلی خیلی میترسم. فراتر از وصف و کلام..

من واقعا نمی فهمم چرا وقتی ظرفیت و فضا و امکاناتشو ندارن ایییین همه دانشجو میگیرن؟! این همه بین الملل، این همه انتقالی، این همه سهمیه های مختلف.. من هیچ وقت چیزی درمورد بین المللا نگفتم ولی تعارف که نداریم، با پول اومدن و جاشون اینجا نیست. اگه مثل بقیه دانشگاها جداشون میکردن یا بخاطرشون کیفیت اموزشی زیر سوال نمیرفت حرفی نبود.ولی الان واقعا دیگه نمیشه تحمل کرد. این ترم هم دست به یه ابتکار احمقانه ی جدید زدن. واسه اینکه توی بخشا و لابراتوار و ... جا واسه ی این همه دانشجو نیست، بخشا رو نیم ترمه کردن! یعنی به جای اینکه ما یه ترم جراحی داشته باشیم، یه ترم اندو و ... هرکدومو فقط یه نیم ترم داریم. فقط نصف ترم اندو داریم، نصف ترم جراحی داریم، نصف ترم رادیولوژی داریم و ... واقعا مگه توی نصف ترم چی میشه یاد داد؟! چقدر میشه کار کرد؟! عملا هیشکی هیچی یاد نمیگیره.. انقدر تصمیماتشون احمقانه ست که دلم میخواد از دستشون گریه کنم. عملا دارن اموزشو نصف میکنن، یه مشت بی سواد فارغ التحصیل میشن. خسته شدم از بس هی جون کندیم، یکی اومد همشو به گند کشید. اقا چه اصراریه همه دندون و پزشکی و ... بخونن که به زور جاشون بدید تو دانشگاه؟! اقا جا نیست.. اونی که از پس کنکور برنمیاد، یعنی جاش اینجا نیست. دیگه به زور پول و سهمیه اینجا جا دادنش یعنی چی؟! تا کی ما باید چوب این تصمیمات احمقانه رو بخوریم اخه؟! کاش فقط بشه رفت.. هرجا، به هر قیمتی.. هرجا که فقط ایران نباشه که دیگه واقعا حالمو بد میکنه..

خدا لعنت کنه اونی رو که پیشنهاد داد دانشجوی بین الملل بگیرن. خدا لعنت کنه منو اگه یه روزی بتونم ازین خراب شده برم و نرم. خدا لعنت کنه منو اگه همه ی زورمو واسه رفتن نزنم..

نمیدونم قضیه چیه که تازگیا به محض غذا خوردن احساس خفگی و تهوع پیدا میکنم. انگار که معدم پذیرای ورود غذا نباشه :|

عکس بلیطشو واسم فرستاد. شب راه میفته و صبح اینجاست. هرچی به فردا نزدیکتر میشیم استرس من بیشتر میشه.‌ قلبم تو دهنمه الان :| خدایا لطفا این اخر هفته رو به خیر و خوشی بگذرون :)

پ ن: همشهریان گرامی! کجا ها رو پیشنهاد میدید ببرمش؟!😅