تماما مخصوص

دو تا چیز هستن که تازه فهمیدم خیلی دلم میخوادشون.. خیلی.. دو تاشون هم خیلی خیلی دور از دسترسن.. یکیشون هست که انقدر خفنه که اون یکی رو هم درون خودش داره! یعنی حاضرم واسه شدنش هر کاری بکنم..

من هیچ وقت توی زندگیم نگفتم فقط و فقط باید یه مسیر خاص جلوی پام قرار بگیره. کلی پلن و مسیر مختلف توی ذهنمه که اگه هرکدومش نشد، کلی گزینه ی دیگه هست. حتی اگه هیچ کدوم اینا هم نشد توی اون موقعیتی که قرار میگیرم راهشو پیدا میکنم حتما. الانم همینه. کلی پلن مختلف واسه اینده تو ذهنمه.. ولی اگه اونی که میخوام بشه، همه چیز خیلی خیلی خیلی متفاوت خواهد بود.. 

یه بار اول دبیرستان بودم. اون موقع ها هنوز اوایلش بود و درسا بنظرمون سخت میومد. یکی از بچه ها میگفت اگه پزشکی قبول شیم فلان و بهمان. بهش گفتم فلانی، پزشکی خیلییی سخته.حداقلش اینه که ما معدلمون بیست شه، کنکور قبول شیم و ... اخه اصن بنظرت ممکنه ما معدلمون بیست شه یا مثلا شیمی و فلان درسو بیست شیم؟! اون سال و همه ی سالای بعدش معدلم بیست شد و کنکور هم قبول شدم. اون موقع ها فکرشم نمیکردم.. اون سالی که پشت کنکور بودمبودم یه بار از در دانشگاه فعلیم رد شدم و از ته ته قلبم گفتم خدایا یعنی میشه من یه روزی اینجا دانشجو باشم؟! و بالاخره شد! اون سال که درس میخوندم همش با خودم میگفتم خدایا من که دارم میخونم‌ کاش فقط میشد واسه یه لحظه ببینم نتیجش چی میشه و سال بعد کجام، بعد به خوندن ادامه بدم😅. نتیجه از تصورات و رویاهام هم بهتر بود..

من همیشه همه ی همه ی تلاشمو کردم و نتیجه رو به خدا سپردم. و همیشه هم بهم ثابت کرده وقتایی که همه ی تلاشمو میکنم، نتیجه خیلی بهتر از رویاها و تصوراتم میشه حتی.. الانم دارم از توی قلبم پر پر میزنم واسه دونستن اینکه یعنی ممکنه چند سال بعد بشه یا نه. ولی اینم میدونم که تنها کاری که باید بکنم اینه که با همه ی توان تلاش کنم.. مطمئنا اون چیزی که واسه ی من بهترینه واسم رقم میخوره..

بهترین نکته ی زندگیم اینه که با مدل زندگی کردن و لایف استایل خودم عشق میکنم‌. مهم نیست کی چی میگه و چیکار میکنه، من عاشق مدل زندگی کردنمم. عاشق رویاهامم که شبیه رویاهای بقیه نیست، تلاش کردنایی که شبیه تلاشای بقیه نیست، عقایدی که مثل دیگزان نیست. متفاوت بودنش مهم نیست. مهم اینه که شبیه بقیه نبودن منو وادار نکرده شبیهشون بشم..

بابت دو سال اول دانشجوییم پشیمونم. خیلی به بطالت گذروندمش. عملا فقط به کتاب خوندن و کلاس ساز گذشت. با اینکه میگن علوم پایه مهم نیست، از اینکه خوب درس نخوندم پشیمونم. از اینکه حتی فعالیت جانبی مفیدی هم نکردم. خیلی پشیمونم از اینکه خوب درس نخوندم و به پاس کردن اکتفا کردم :|

ساعت پنج و نیم صبح، قبل دانشگاه رفتن با اینکه دیرم بود نشستم تکلیف فرانسه نوشتم. از صبح تا ظهر بخش رادیو بودم و به طرز وحشتناکی شلوغ بود.یه چیزی حدود دویست تا مریض اومد تو بخش. غیر از ما که چندتا چندتا مریض میگرفتیم، مدیر گروه هم با اینکه بخش نداشت اومده بود تا بخشو جمع کنه. حتی تکنسینارو هم فرستاد کمکمون تا زودتر بشه پیش رفت. عملا تا خود ظهر یک ثانیه هم ننشتم. یه ناهار ده دقیقه ای خوردم، بعدش هم رفتم اندو و ترمیمی. یکی از بچه های اون روتیشن اومد شلوغش کرد و اجازه نداد تو پره کلینیک بمونم چون تایم اونا بود. منم رفتم نشستم روی صندلیای پذیرش تکلیفای فرانسمو پاک نویس کردم. بعد با کلی عجله داشتم خودمو میرسوندم به کلاس که گفتن کنسله!

امروز فقط یه عکس بد گرفتم. اونم واسه اینکه مرده انقدرررر بد بهم نگاه میکرد و انقدر نگاهش به ادم بد و ازاردهنده بود که واقعا معذب بودم. انقدر عجله کردم که زود ردش کنم بره فیلمو عمودی گذاشتم توی دهنش :| عکسش نیازی به تکرار پیدا نکرد و دندونا خوب افتادن ولی اشتباه بدی بود. در کل همه عکسایی که امروز گرفتم واقعا خیلی خوب شدن. اصلا از کسی کمک نگرفتم و نخواستم استاد چکش کنه تا متکی به کسی نباشم. حتی اون کیسایی که یه کم سوال برانگیز بودن یا اون بچه ای که گریه میکرد رو هم خودم کنترل کردم و از کسی کمک نخواستم. بدترین نکته ای که توی بخش رادیو هست ادماییه که میان و دهنشون بوی هزار مرتبه بدتر از فاضلاب میده😐. اکثرا همینن و واقعا ادم دلش میخواد عق بزنه😐. محض رضای خدا مسواک بزنید خب!

اندو یه دندون پره مولر اکسس زده بودم که اکسسش تایید شد و اولین مرحله به سلامت گذشت😅. فقط کاش این دندون تا اخر خوب پیش بره چون دیگه نه دندون دارم و نه وقت امضا گرفتن از استادا. هفته بعد هم تحویله.

چهارشنبه و پنج شنبه و جمعه قراره از صبح تا شب بریم یه نقطه ی خیلی شلوغ شهر و به مناسبت روز جهانی بدون پوسیدگی بچه های زیر دوازده سالو رایگان معاینه کنیم. البته یه سری برنامه تفریحی و اینا هم دارن فکر کنم. قراره چند هزار نفرو معاینه کنیم جمعا..

نکته ی بعدی هم قیمتای سرسام اور و وحشتناک مواد و وسایله. بعضی چیزا قیمتشون حتی تا چهار برابر هم شده. بدتر از همه اینکه بعضی چیزا دیگه پیدا نمیشه. شرکتا حاضر نیستن بفروشن تا قیمت دلار ثابت شه و قیمتاشونو ببرن بالا. روزی دویست، سیصد، چارصد تومن دارم وسیله میخرم و تمومی هم نداره. بعضیا هم که دیگه دارن به تعداد زیاد میخرن چون اعتباری به این قیمتا و بازار نیست..

امتحان پایانترم فرانسمو هم دادم و از هفته بعد اگه همه چیز اوکی باشه میریم ترم بعد. 

الانم کتاب کودکان جلوم بازه و اگه خوابم نبره قراره درس بخونم ایشالا!

بقیش هم باشه واسه بعد :)

امروز که بعد از مدت ها فرزو گذاشتم روی دندون و بوی دندون بلند شد، حس کردم که چقدررر دلم تنگ شده بود..

تف تو این زندگی که من دیشب تا ساعت یازده شب کلاس بودم و الانم پنج صبح باید بیدار شم برم دانشگاه.. تف به این زندگی :|

من از همین الان له له و خسته ام. از فکر کردن به همه کارایی که این ترم باید انجام بدم هم استرس میگیرم :|

باورم نمیشه تعطیلات تموم شده. امسال تابستون به طرز عجیبی زود گذشت.. فکر میکردم توی تابستون کارای بیشتری بتونم بکنم ولی نشد. یه سفر رفتم، اموزش رانندگی رفتم، ۴۶ تا کتاب خوندم که واقعا همشون خیلی خوب بودن و خیلیاشون خیلی هم پرحجم بودن، بیشتر از صد قسمت فیلم و سریال دیدم، یه ترم دیگه هم از‌کلاس فرانسم گذشت. در کل تابستون بدی نبود ولی قرار بود پربار بگذره که نشد متاسفانه‌.

خریدامو هفته پیش کردم، امروز هم رفتم یه روپوش نو خریدم. تقریبا واسه فردا اماده ام.. باورم نمیشه جدی جدی سال چهاری شدم و وارد نیمه ی دوم دوران تحصیلیم شدم.. فردا ۷:۳۰ تا ۸:۳۰ اندو تئوری دارم. از هشت و نیم تا ظهر پره کلینیک ترمیمی دارم و از ظهر تا عصر هم پره کلینیک اندو خلفی. مسخرست ولی با اینکه فردا یه روز عادی عین بقیه روزاست و چهارمین سالیه که دارم تجربش میکنم استرس دارم :| برم how i met your mother ببینم تا ریلکس شم😅. 

خداروشکر بابت همه چیز.. خداروشکر..

پ ن ۱: طبق شواهد امسال سخت ترین سال این دوران شیش سالست.. ایشالا که به خوبی سپری میشه..

پ ن ۲: امروز داشتم معدلامو میدیدم. معدل ترم پیشم از معدل همه ی ترمای قبلم بالاتر بود. حتی ازون ترمای اول که عملا فقط عمومی داشتم! امیدوارم این ترم نمره های بهتری تو راه باشه 😅

وقتی کسی که از همه جا بلاکه و حتی شمارش توی بلک لیسته و زنگ و پیامش هم نمیاد، تو واتساپ همچین پیامی میده قطعا تو همین نقطه باید بلاک شه😂.

تازه انقدر ابلهه که فکر میکنه اگه بگه خانوم دکتر من خرذوق میشم 😐. صادقانش اینه که من نه خودمو دکتر میدونم و نه هیچ گونه ذوق و حس خاصی پیدا میکنم وقتی کسی اینو میگه. صرفا این حس بهم دست میده که طرف مقابل منو ابله فرض کرده که با این کلمه مخ من زده میشه 😐.

مدتهاست همش میبینم تو بلک لیستم زنگ زده ولی حوصلشو نداشتم. کاملا هم با سیستم این پیام دادناش اشنایی دارم. اینجا هم که بلاکش کردم، تو بلک لیستم دیدم پیام داده جواب بده خبر و کار مهم دارم! بازم که دیده جواب نمیدم پیام داده از فلان دانشگاه اپلای گرفتم. سرچ کردم دیدم تو المانه. اولا به کتفم. دوما بازم به کتفم! سوما زر مفت میزنه و توهماتشو میگه. چهارما اگه هم به فرض محال راست بگه، وقتی من الان تو ایرانم از المان رفتن این بی شعور قطعا خوشحال نمیشم. و نکته ی اخر هم اینکه اصلا به من چه؟!

من کلا تو زندگیم یه نفر بوده که میشده اسمشو دوز پسر گذاشت که اونم این شخص بوده تو دوران دبیرستان! کلا هم سه بار با هم تو خیابون قدم زدیم. همین. اون روزا هم انقدررررر تو ذهنم دور و عجیبن که خدا میدونه. حتی تصورشو هم نمیتونم بکنم یه روزی تو زندگیم از همچین شخصیتی خوشم میومده حتی.. فکر کنم تنها فاکتور انتخابم این بود که قدش ۱۹۰ بود و احتمالا خیلی علاقه مند به تجربه کردن بودم. و خب همونم تجربه اول و اخرم شد 😅😂

پ ن: از ادمی که فینگلیش تایپ کنه متنفرم!

خب راستش الان که فکر میکنم حیف بود خیلی.. من خیلی خیلی خوب بلد بودم. همه چیزو.. بارها با ماشین مامانم رفتم، با دو تا مربی مختلف امتحان کردم، و هیچ وقت کارم ایراد و اشکالی نداشت. هیچ وقت خاموش نکردم، هیچ وقت بد نرفتم. حتی همه جزئیات و ریزه کاریا و حتی اجازه گرفتن از افسرو هم همیشه تمرین کرده بودم. اصلا خوشم نمیاد که بخوام زمین و زمانو مقصر بدونم و بگم افسر بد بود و ماشین خوب نبود و زمین کج بود و اینا! اشکال از کار من بوده صد در صد. ولی حیف اون همه زحمت که به خاطر چند سانت فاصله دوبل باید به فنا بره. و سال دیگه دوباره از اول :( مشکلی نیست، مهم هم نیست، ده سال دیگه هم لازم باشه انجامش میدم فقط یکم دلم گرفت از اینکه نشد..‌

ازمون شهرو رد شدم :(

فاصله ی پارک دوبلم تا جدول کم بود..