خیلی وقتا این حرفو از خیلیا شنیدم که مثلا چرا فلان کلاسو میری در صورتی که اصلا ربطی به تو و رشتت نداره. یا مثلا شنیدم که گفتن اگه فلانی همین قدری که کتاب میخونه درس میخوند الان نمره هاش فلان بود و ... خب راستش من دیدم نسبت به زندگی یکم فرق میکنه. به قصد رقابت با بقیه یا مدام هول زدن واسه مرحله ی بعد زندگی نمی کنم. من فقط دلم میخواد جوری زندگی کنم که وقتی توی چهل یا پنجاه سالگی به عقب نگاه کردم، به معنای واقعی کلمه "زندگی" کرده باشم و ازش نهاااایت لذتو برده باشم. اینکه بعضیا معتقدن زندگی همش رنجه و ادم باید خودشو انقدر عذاب بده رو قبول ندارم. مگه ادم چند سال زندست که بخواد خیلی لذتا رو از خودش دریغ کنه؟! هیچ وقت نشده که مثلا فکر کنم فلان کار چقدر جذابه و نرم دنبال یاد گرفتنش. دلم نمیخواد هیچی واسم مثل ارزو و حسرت باشه. ادم پنجاه شصت سال وقت داره دیگه. پس چرا کارایی رو نکنیم که حالمونو خوب میکنه؟
بارها و بارها ادمایی رو دیدم که از خورد و خوراک و لباس و زندگی راحت میگذرن که فلان سرمایه گذاری خاصو انجام بدن. یا مثلا از زندگیشون لذت نمی برن ولی حساب پس انداز پرپولی دارن. خب راستش ما هیچ وقت سبک زندگیمون این شکلی نبوده. نمیگم کدومش خوبه یا بد. فقط مسئله تفاوت سبک زندگیه. مامان و بابای من همیشه شیوه شون این بوده که ادم باید تا میتونه هوای خودشو داشته باشه. شیک بپوشه، پول خرج خودش بکنه، سفر بره. خیلی وقتا درامدمون چندین برابر دیگران بوده ولی موجودی حساب بانکیمون نه! چون همیشه نظرشون این بوده که پولی که خرج خودت نکنی پس فایدش چیه؟! اخه مگه ادم چند سال زندست؟!
بابام همیشه میگه هیییچ وقت واسه پول دراوردن سر کار نرو. اگه یه روزی فکر کردی از کاری که انجام میدی کیف میکنی و لذت میبری انجامش بده. ولی واسه ی پول نه..
ممکنه خیلیا بنظرشون این مدل زندگی احمقانه و غیرمنطقی بیاد. ولی خب تهش مهم اینه که هرکسی چقدر حالش با خودش و زندگیش خوبه..
