دیروز رفتم به خیال خودم یه کفش خیلی راحت خریدم که امروز خیلی سرعتی بتونم عمل کنم :))) فقط میدونم پامو که از خونه بیرون گذاشتم گفتم شت. دهنت سرویسه. تمام روز با قدمای میلی متری جا به جا شدم و از شدت درد هنوزم دارم زمینو گاز میزنم. پاهام از چندین و چند نقطه عمییییق زخم شدن و به عبارتی کنده شدن!
امروز قبل امتحان یکی از پسرا اومد گفت میگن اون لحظه ای که میگه امتحان شروع شد و همزمان همه توربینا به صدا درمیان، اون لحظه خود قیامته. لعنتی وقتی گفت شروع کنید واقعا خود خود قیامت بود :)))))) تا چند دقیقه درگیر این بودم دستمو رو کدوم نقطه تکیه بدم! همینقدر هول و تباه! تازه همینطوریش هیچی از توی اون یه ذره اینه پیدا نیست، باید شیلد هم بزنی :| دو سه تا استاد هستن. دو سه تا استادی که تو کل تاریخ دهن سرویس کن تر و گیر بده تر ازشون پیدا نمیشه. بعد هر مرحله که میبری نشون میدی همشون باید نظر بدن و روی یه نمره به توافق برسن! استاد وسط میزا قدم میزد و میگفت خانم دکتر، واسه فلانی منفی بذار. فلانی منفی، اون یکی منفی. اگه کسی یه لحظه ماسکشو میداد پایین یا شیلدشو میداد بالا، یا مثلا اگه کمرش یا گردنش حین نشستن خم میشد منفی میگرفت. واسه اینکه وایتکس حین کار رنگ شلوار و کفشمو نبره، روی پام کاور پهن میکنم. وسط کار یهو دیدم یکی کاورو از روی پام زد کنار، نگاه کردم دیدم استاده! میخواست اتیکتمو ببینه. یهو گفت خانوم دکتر، واسه خانم میم مثبت بذار! پوزیشنش خیلی خوبه! ^_^ بعد امتحان دقیقا سوال بقیه این بود که چطوری ممکنه ادم از کسی که فقط منفی میده، مثبت بگیره!!!
سیستم اینطوریه که هرکی نفر اول تحویل بده، نیم نمره اضافه میگیره. تو مرحله اخر کار میخواستم سرعتی کار کنم تا نفر اول شم ولی به خودم گفتم بیخیالش. کارتو با کیفیت انجام بده، نیم نمره اضافه رو بهش فکر نکن. فکر کنم با کمتر از پنج دقیقه اختلاف نسبت به نفرای اول تحویل دادم. با این تفاوت که نفر اول، نمره ی کامل مرحله اخرو نگرفت ولی من وقتی تحویل دادم اول خانوم دکتر دید گفت وای چقدر خوبه! بعد گفت اقای دکتر ببینید چه شیپ و ابچوره ی خوبی داره! اقای دکتر هم دید و گفت خیلی خوبه و نمره ی کاملشو داد ^_^ بعد گفت اره. میم بچه ی خوبیه :))) [فقط کسی که این استادا رو بشناسه میتونه درک کنه که هر چند قرن یک بار ممکنه با این لحن از کار کسی هرچند همینقدر جزئی تعریف کنن] و خب فقط خداروشکر.. نه واسه نمره چون هیچ وقت دغدغم نبوده. واسه اینکه حتی تو شرایط استرس هم کارمو با بهترین کیفیتی که در توانم بوده انجام دادم و چه خوب که منو با کار خوبم شناختن..
و اما امتحان پاتو. هشت نمره از امتحان تشخیص لام بود که باید نوع ضایعه یا تومور یا کیست رو تشخیص میدادی که خب همه میگفتن قسمت سختش اینه. قسمت دومش هم دو تا کیس چهار نمره ای بود. شرح حال میداد که بیماری با فلان نمای بالینی و گرافی مراجعه کرده و حالا شما روش تشخیص بذارید. و نکتش اینجاست که عییین نمونه سوالایی بود که توی اسلایدا بهمون داده بودن و من تباه اون شب نرسیدم با دقت بخونم. یه کیس رو بلد بودم و اون یکی کیس رو خیلی از سوالاشو یادم نبود. اون قسمتی که همه رااااحت نمرشو اوردن من بد دادم! و چقدرررر بابتش حرص خوردم. ولی اون قسمتی که واسه بقیه سخت بود و تشخیص لام بود، همه رو با نگاه اول و زیر پنج ثانیه تشخیص میدادم.
تعریفم از خودم کسیه که کارش خوبه، خیلی هم خوبه. ولی زمان و شایدم حوصله درس خوندن نداره😅. موقع درس خوندن فقط تا اون زمانی میخونم که حس کنم خوب بلدم، نه اون زمانی که همه جزئیات امتحانی رو حفظم. از خودم ناراحتم که نمره هایی که میتونن براحتی بیست باشن رو دارم با نمره های کمتر عوض میکنم. همچنان میگم نمره مهم نیست ولی ادم از خودش شاکی میشه وقتی چیزای ساده ای که همه نمرشو میارنو راحت از دست میده. سعیمو میکنم که بهتر شه حتما..
لعنتی اندو خیلی جذابه.. ^_^ رومخ ترین قسمت واسه همه تبدیل شده به کراش من :)))
