دو هفته ی اخیر به شددددت از نظر روانی تحت فشار بودم چون حس میکردم توی ترمیمی پر کردنش رو خوب بلد نیستم و ترم دیگه هم بیمار دارم. تصور خوب بلد نبودنش هم داشت منو به مرز جنون می رسوند. [وقتی پوسیدگی های دندونو برمیداریم، با ماده ی پر کننده ی دندون، شکل دندون با همه ی شیارا و برجستگیا و ... باید بازسازی بشه]. بیشترین دلیلی که دیشب گفتم ناراحتم این بود که حس میکردم من واسه ی طراحی ظریف کاریای دندون به قدر کافی سلیقه و توانایی ندارم. امروز با خودم گفتم یادنگرفته از پره کلینیک بیرون نمیری. انقدر مرحله به مرحله با استاد چک کردم و حتی ازش خواهش کردم واسم انجام بده. بالاخره یادش گرفتم :) نه در حد عالی ولی انقدری هست که با خیال راحت تری برم توی بخش و بدونم که به مرور زمان یادش میگیرم.
نگفته بودم این ترم اندوی دندون چند کاناله، ترمیمی (پر کردن) و فیشورسیلانت یاد گرفتیم؟! 😅 اولش نسبت به رفتن به بخش تشخیص هم گارد داشتم و میترسیدم. ولی الان جدا عاشقشم. کیسای خیلییی جالبی هم توی بخش دیدم. الان میتونم خیلی خوب مریضو معاینه کنم، تشخیص بدم، با معاینه چشمی تا حد زیادی بدون عکس تشخیص بدم پوسیدگیش به عصب رسیده یا نه، اگه ضایعه ای توی دهنش هست چندتا تشخیص افتراقی روش بذارم مثلا.. هرچیزی رو ادم اون وقتی تا همیشه یاد میگیره که روی بیمار ببینه نه فقط تئوری وار توی کتاب. و خب اونی بهتر یاد میگیره که کیسای متنوع تری ببینه..
یادم باشه بعد از امتحانات درمورد این ترم بنویسم حتما..
پ ن: من بنده ی اعتماد به نفسم. البته اعتماد به نفسی که از خودم میگیرم. اگه کاری رو خیلیییی بلد باشم و حس‌کنم بلد نیستم هرگز نمیتونم انجامش بدم. و خب این اعتماد به نفسو وقتی میتونم به خودم بدم که بدونم همههههه ی تلاشمو واسه اون موضوع کردم. معیارای سخت گیرانه ای درمورد خودم دارم. و خب معمولا این اعتماد به نفس اصلا تحت تاثیر دیگران نیست و نقشی توی کم و زیادش ندارن. [بگذریم ازینکه ع چند روز پیش باعث شد یک روز در یه زمینه خاص به خودم حس بدی داشته باشم :| ]
