امروز بالاخره یه دندون هفت پایین نصیبم شد. از یه طرف دید و دسترسیش خیلی خوبه. از یه طرف ایزولاسیونش خیلیییی سخته چون زبون مریض مدام تکون میخوره و کف دهنش هم پر از بزاقه. خشک نگه داشتنش خیلی پردردسره.
امروز برعکس همیشه استادم کسی بود که مدام چک میکرد و بالای سرم میومد. دور از بیمار بهش گفتم من تا حالا بی حسی پایین نزدم. اومد بالای سرم، راهنمایی کرد تا زدمش. هم خیلی خوب گرفت هم مریض با اینکه خیلی میترسید اصلا اذیت نشد.
مرحله اول تراشو که دادم، چک کرد گفت خیلی خوبه. بعد نشست و پوسیدگیای عمیقو خودش برداشت. انقدرررر بهم برخورده بود که خدا میدونه. فکر کردم لابد کار من بد بوده. بعد دیدم واسه این اینکارو کرده که پوسیدگی خیلیییی عمیق بود و بسیار نزدیک به عصب. هر لحظه امکان اکسپوز داشت. و ضمنا میخواست پوسیدگیای خیلی عمیق دست نخورده بمونن. بعدش کف بندی و پر کردم. حتی کف بندی رو هم چک کرد. اخرش هم گفت عالی شده ^_^ و با اینکه استادیه که معمولا نمره زیاد نمیده ولی نمره ی خیلی خوبی بهم داد و کاملا هم راضی بود. چقدر خوشحالم ازینکه امروز استادم بود. شاید اگه یه نفر دیگه می بود انقدر خوب بی حسی فک پایین و یه سری نکات دیگه رو یاد نمیگرفتم و البته حتی امکان داشت اگه مثل هفته های قبل بهم سر نزنن، برسم به عصب.
مریض اولش خیلیییی میترسید. میگفت میشه جای آمپول ژل بزنید مثلا. یا خیلی سخت دهنشو باز میکرد. ولی اخرش کلی راضی بود و گفت تو بهترین دکتری هستی که تا حالا داشتم ^_^. با اینکه کلی وسط کار حرص خوردم از دستش ولی این حرفش خستگیامو شست و برد جدا..
خدایا شکرت بابت همه چی..
