درمورد کلینیک رفتن و بیرون کار کردن!
سخته اقا. واقعا سخته. هرچقدر هم که کارت خوب باشه، راحت نیست. اکثر کسایی که بیرون کار میکنن، یه جایی میرن که یه سری دکتر دیگه هم توی کلینیک هستن که در مواقع لزوم بشه کمک گرفت یا حداقل سوال پرسید. ولی این کلینیکی که من میرم، توی شیفتی که من هستم، هیچ دکتر دیگه‌ای نداره. حتی گاهی همزمان روی سه تا یونیت مریض میخوابونن و وسط کار بیمار باید برم اونارو هم ببینم و طرح درمان بدم. تازه شیفت صبح هم هست و هشتاد درصد مواقع کسایی میان که شبش از درد تا صبح نخوابیدن! تورم و آبسه و ... و عملا همه اندویین. هرچقدرم آدم توی دانشکده کارش خوب باشه، بیرون کاملا فرق میکنه. دانشکده همیشه کسی هست که اگه سوالی داشتی بپرسی، مشکلی پیش اومد واست حلش کنه یا درستی کارتو چک کنه. بیرون انگار یهو وسط یه اقیانوس ولت کردن و میگن خودتو نجات بده. غیر از همه اینا، جلب کردن رضایت مریضا سخته. مریضایی که اگه کارشون طول بکشه خسته میشن، بابت پولی که میدن توقع بالایی دارن و حتی با دیدن تو حس میکنن کم تجربه‌ای و ... تو دانشکده توی هر شیفت یه دونه بیمار میبینی، کلینیک باید سریع باشی و توی هر شیفت چندتا بیمار ببینی.
کم تجرگی خود ادم یه طرف، مواد و وسیله هم هیچی ندارن محض رضای خدا. باید با یه سری اشغال که اصلا مناسب اون کار نیستن کار کنی😑
من همیشه فکر میکردم توی تشخیص و طرح درمان دادن واقعا خوبم. ولی واقعیتش اینه که توی کلینیک مریضایی میبینی که از چارچوب ذهنی تو کاملا خارجن. وقتی طرح درمان میدی، مدام شک میکنی که نکنه اشتباه کردم! نکنه دندون قابل نگهداری رو دستور کشیدن دادم. نکنه باید روکش میشد و ترمیم کردم.
خلاصه که سخته اقا. خیلی سخته🤕 خرابکاری هم پیش میاد اون وسطا. البته تا حالا یه دندون خرابکاری کردم و امیدوارم دیگه تکرار نشه. واسه اون مریض هم مشکلی پیش نیاد. ولی خب دارم همه تلاشمو میکنم.
