وارد سال جدید که بشیم میشه هشت سال که از اون روزا گذشته. اون ۳۷ ساله میشه و من ۲۳ ساله. گاهی فکر میکنم یعنی الان بچه داره؟!
دیلیت اکانت کردم و میخوام سیم کارتمو بسوزونم. به امید اینکه این بار دیگه واسه همیشه همه ی رشته های باقی مونده گسسته بشه.. کاش میشد یه روزایی رو از تاریخ حذف کرد.
مسئله اون نیست. مسئله اون حسیه که داره از درون خودمو میخوره و اسمی واسش ندارم.. نفرت یا چی؟!
چند ساعته که یه سره خم شدم و با پلایر و سیم چین و انبردست و سیمای ارتو درگیرم تا کارای فردام تموم شه. انگشتام بریدن و حس میکنم کمرم دیگه هیچ وقت صاف نمیشه!
بازم هفت بالا و مریضی که دهن منو سرویس کرد و دهنشو اندازه ی گنجشک باز میکرد. رسما پدرم درومد. توربین که تو دهنش جا نمیشد، اصلا هم همکاری نمیکرد و همش وسطش دهنشو میبست. حتی وقتی دست من تو دهنش بود :|
بیمارم یه خانم میانسال افغان بود که خیلی خوش اخلاق بود ولی پدر منو دراورد.
تنها نکته مثبت قضیه این بود که بعد تزریق گفت من همیشه از امپول دندونپزشکی خیلی میترسم ولی الان اصلا احساسش نکردم. تراشمو هم خوب دادم.
ضخامت گلاس اینومر هم زیاد شد و هیچ جوره تراشیده نشد. کاش فقط ترمیمش فِیل نشه.
اه :|
هیولای کابوسام دوباره سر و کلش پیدا شده و دوباره همه تنم یخ کرده و دارم میلرزم..
امروز توی بخش پریو اول خودمون همدیگرو معاینه کردیم، بعد استادمون ما رو معاینه کرد. تا دهنمو باز کردم و استاد چشمش به دندونای پایینم افتاد گفت لثه ی چسبندت انقدر کمه که اصلا انگار نداری. (اگه لثه چسبنده نباشه دندونا هرقدر هم که سالم باشن لق میشن و میفتن خود به خود) گفت خیلی خطرناکه اگه لثت تحلیل بره. یا باید بیای پیوند لثه کنی یا خیلییی مراقب باشی و با شیوه ی فلان مسواک بزنی. ( اون وقت من به وحشیانه ترین و خشن ترین روش ممکن مسواک میزنم :| ) هیچی دیگه. هرچی خوشحال بودم که همه دندونام سالمه و منظمه و فلان، با یه چیز وحشتناک تر به فنا رفت :(
قبل اینکه برم تو بخش تصورم این بود که واسه شروع یه دندون اسون از فک پایین بهمون میدن که چون فک پایینه دید مستقیم داره و جای دستش خوبه و راحته. ولی چند دقیقه قبل رفتن به بخش به دوستم گفتم حالا اگه شانس منه که دندون هفت فک بالا بهم میفته که حتی از توی آینه هم نمیشه دید😅 اون دندونای هفت و هشت بالا حتی معاینشون هم سخته (واسه مای مبتدی😅)چون دید و دسترسیش سخته.
رفتم توی بخش، ست گرفتم و پرونده ی بیمار. گفتن طبق شماره یونیت سر یونیت خودتون بشینید. اسممو گفتم، گفت شما باید بری بخش اندو! جا نیست :| [ بخش اندو و ترمیمی به هم چسبیده ان. ترمیمی نوزده تا یونیت داره، ما هم نوزده تاییم ولی چون یه ترم بالایی با ما درس برداشته من شدم نفر بیستم!] من رفتم ته بخش اندو کار کردم و نه مثل بقیه استاد بالای سرم بود و نه کمکی بهم کرد.
مریضو صدا کردم، شروع کردم به پر کردن پرونده و معاینه. دیدم شتتتتت. تنها دندون پوسیدش دندون هفت بالاست!! 😂 تازه مریض دیابت و فشار خون و کلی هم دارو داشت:| پریلوکایین واسش زدم.
استاد اومد دید، گفت همینو باید کار کنی. گفت بی حسی بلدی یا نه؟ گفتم بلدم، اونم رفت😅 خودم شروع کردم. بی حسی رو زدم. انقدر اروم زدمش که بعدش گفت اصلا درد نداشته. بی حس شد، خواستم شروع کنم ولی هیچ مدله نمیشد آینه و توربین و دست من و ساکشن همه تو دهن مریض جا شن. رفتم به استاد گفتم من نمیدونم چطوری به اون ته حلقش دسترسی داشته باشم. گفت راهی نداره، چلنجش همینه. یه ربع بیست دیقه فقط داشتم پوزیشنای مختلفو امتحان میکردم که باید چطوری توربینمو ببرم. شروع کردم، مرحله ی اول تراشو دادم. گفتم استاد بیاد چک کنه و استاد واسه اولین و اخرین بار اومد چک کرد😂. گفت خیلی خوبه. دیگه مراحل بعدو که میخواستم بیاد چک کنه، میگفت خوبه لازم نیست من بیام. برو مرحله بعد. تموم هم که شد گفت برو مرخصش کن😅.
امروز جدا خیلی چالش برانگیز بود واسم. فقط مریض یه حمله قلبی کم داشت که تواناییای اورژانسم هم سنجیده شه😅
مسلما کاری که انجام دادم بی اشکال نیست، مسلما واسه یه ادم حرفه ای سخت نیست. ولی واسه ی اولین ترمیم، واسه خودم خیلی ارزشمنده چون خودم تنهایی از پسش بر اومدم. خیلیا تزریقشونو استاد انجام داد، تراش و پرکردنشونو استادا کمک کردن. ولی من حتی یه نفر ادم دور و برم نبود :| این مستقل عمل کردنه حس خیلی خوبی واسم داره. فکر کنم بیشترین نمره رو هم من گرفتم. نمره کامل هم که خب قطعا نداد. ولی خیلی خوب بود😅
خداروشکر..
پ ن: اسکار بدترین بخش دندونپزشکی هم تعلق میگیره به ساکشن. هم وقتی بیماری عذاب اوره، هم وقتی دندون پزشکی. کلا نمیدونی کجا باید بذاریش که هم کارشو کنه هم مزاحم نباشه 😐
درسته که امروز همه کارای مد نظرمو نکردم. ولی الان دو فصل ثابت خوندم و راضیم از خودم ^_^
خیلی دلم میخواد بشینم کتاب بخونم یا کارای دیگه کنم. ولی باید ثابت بخونم :( و همانا که هیچ روزی بدون استرس درس و امتحان نمیگذره!
بابت اولین بیمار ترمیمی که فرداست، بابت کارای ثابت، بابت ارتو، حتی بابت مقاله های جامعه نگر نگرانم :|
پستای قدیمیمی وبمو که میبینم و روزمره هامو میخونم انقدر خوب همه چیز واسم یاداوری میشه که به خودم میگم چرا بیشتر نمینویسی؟!
وب دیگه مثل قدیما نیست. انگار دیگه جای خوندن و خونده شدن و کامنت و ... نیست. یه متروکه ی تاریکه که اونایی هم که موندن واسه دل خودشون می نویسن..
اخرین امتحان ترم قبلم! هم تموم شد. نمره قسمت ایستگاهی رو کامل گرفتم. تراشی که دادم هم خیلی خوب شد. قطعا بدون اشکال نیست ولی ایراد اساسی ای هم نداشت. ولی امتحان تئوری خیلیییی سخت بود :|
ولی فقط خداروشکر بابت تموم شدنش..
بعد از شب های روشن، قمارباز، جنایت و مکافات و برادران کارامازوف نوبت ابلهه و خب الان دارم ابله داستایوسکی رو میخونم :) طبق معمول یه ساده لوح وراج قهرمان کتابه 😅 اینکه تموم شه احتمالا تا یه مدت دیگه چیزی ازش نخونم :)
